Zespół kanału nadgarstka jest najczęściej spotykaną neuropatią uciskową nerwów obwodowych. Jest wywołany uciskiem na nerw pośrodkowy w rzucie kanału nadgarstka – przestrzeni ograniczonej od dołu i boków kośćmi nadgarstka, a od góry troczkiem ścięgien zginaczy.

Najczęściej dotyka pacjentów w wieku pomiędzy 40 a 70 rokiem życia. Objawy częściej występują u kobiet i mogą nasilać się w podczas ciąży lub być składową neuropatii cukrzycowej.

Objawy:

Objawy zespołu kanału nadgarstka mają charakter przewlekły i nasilający się. Początkowo pojawiają się w nocy. Pacjenci zgłaszają drętwienia odczuwalne w palcach od I do III, czasem w obrębie palca czwartego. Z czasem mrowienia i kłucia wybudzające ze snu, odczuwalne są w ciągu dnia i promieniują do okolicy łokcia. Do objawów bólowych u osób z zespołem kanału nadgarstka mogą dołączać się trudności ruchowe w precyzyjnych czynnościach a nawet podczas zapinania i rozpinania guzików czy szycia. W zaawansowanych stadiach obserwuje się zaniki mięśniowe i zmniejszenie potliwości w obrębie ręki.

Diagnostyka:

Kwalifikacja do leczenia powinna być poprzedzona przeprowadzeniem wywiadu na temat czasu trwania i charakteru dolegliwości oraz wnikliwym badaniem przez doświadczonego ortopedę, chirurga ręki. Badanie obejmuje ocenę zakresu czucia, testy prowokacyjne i pomiar siły mięśniowej jak również dotyczy analizy w kierunku innych chorób i zespołów bólowych o podobnym charakterze dolegliwości. Pomocne mogą być badania dodatkowe: obrazowe jak RTG czy USG oraz badania elektrofizjologiczne.

Leczenie:

We wczesnych stadiach zespołu kanału nadgarstka leczenie może być zachowawcze: obejmuje stosowanie ortez na noc, iniekcji sterydowych w obrębie kanału nadgarstka, stosowanie leków p/bólowych lub ograniczających stan zapalny.
W przypadku nieskuteczności takiego leczenia wskazane jest postępowanie operacyjne. Operacja polega na uwolnieniu, odbarczeniu nerwu pośrodkowego w obrębie kanału nadgarstka przez przecięcie jego górnej ściany zbudowanej przez troczek ścięgien zginaczy. Zabieg można przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym, może też być pogłębiony o dodatkowe czynności.

Zalecenia po operacji:

Po zaszyciu rany stosuje się jałowy opatrunek z lekkim stopniem ucisku. W pierwszym dniu po zabiegu kończynę można unosić, a w kolejnych samodzielnie rozpocząć ćwiczenia funkcjonalne poprawiające ruch palców i zmniejszające ich obrzęk. Niezdolność do pracy trwa najczęściej 2-3 tygodnie, ale może być przedłużona do 6 tygodni w przypadku wykonywanie bardziej obciążających lub precyzyjnych czynności. Leki przeciwbólowe w okresie pooperacyjnym mogą być pomocne jednak w wielu przypadkach nie są potrzebne.